امام خامنه ای (دامه برکاته):شهادت، مرگ انسانهاى زيرك و هوشيار است.

این من هستم

در میان نور روز ایستاده ام

تکیه بر آفتابی خنک

بانگاهی به ابر ها ایستاده ام

من ساده ام،سادگی را از میان برگهایی زرد فهمیده ام

که در هنگامه طلا شدن افتاده اند

من زنده ام در تفکر

من زمانی که بخوابم مرده ام

از نگاه سرد تو ترسیده ام

من زنده ام

من به میزان تمام رویاهای برباد رفته ام خندیده ام

من دیده ام

اشعار سردی که به جای برادرانم سروده ام

بو سیده ام

جای زخمخ سینه ی مادرانی که فراوان رنجیده اند

رنجیده ام

جای سربازانی که داغ خم شدن چشیده اند

چشیده ام،جای تو،جای خودم

زندگی را من اینگونه فهمیده ام

چه شادمانه زخاک سرد

این جوانه های توزسته

سربرآوردند عاشقانه

صادقانه سجده کردند

برخاستند

وتعظیمی عمیق روبه قبله

جوانه هایی سبز که اینبار سجاده ی سهراب نیستند

خود نمازی سبز تز ،پربارتر

برپاکردند

گویی زمان برمیگردد

الله اکبر

برخاستند،که خاک لب خشکیده به پایشان افتاد

تادستی بیاسایید

دامان من آغوشی برای شماست

خدارا بخواهید ملتمسانه

جوانه ها اینبار اشک ریختند

که چه شبنمها چکید

سربه زیر افکندند

دستها ساییدند

خاک خندید

برگها دست شد

دستها به قنوت

لبخند خشکید

ابری گریید

در خیابان های مسکو،میان کوچه های نفسکی

من و یادفراموش شدنی

خاطراتی که هرگز نبودند

فراموش نمیشوند

خواستن ها

بودن ها

دستشان در دست همدیگر

میبینی؟

من هنوز ترسیده ام به باغ پتر

به برج های پنجگانه اطراف باسیل

وآن صدوهشتادفواره

که هر گاه به جایی میرسند از خجالت یااز غرور نگاهشان از ستاره ها می افتد

زیباترین اشعارم تقدیم خدا

دستان خالی ام

به دوربینی پر میشود

حیف عکس من که من درونش نیستم

آفتاب و طاق نصرت های سنت پطرزبورگ

مرااز عکس خودم میرانند

مال خودم است اماعقده ی یک عکس تکی به دلشان

مرااز تنها در عکس بودن به نبودن

از همه ی این شب های سپید

به دور از خودشان میرانند

بیچاره ها یک عکس تکی میخواهند

و من در حسرت یک قهوه ی دو نفره

همچنان در میان خیابان ها

وزیر پلهاودرکتابها کتابخانه ها

همچنان طور خاصی رفتار میکنم

مانند کسی که هم اکنون منتظر کسی

در پارک قصر تابستانیقدم میزندو

میگوید چرا اینقدر دیرکرده است.